به نقل از «خبرآسیا» (Cabar.asia) این منطقه سالانه حدود نیم میلیارد دلار را تنها در اثر زلزله از دست می دهد. حتی در صورت نبود زمین لرزه های قوی در منطقه، ۲۰۰ نفر جان خود را از دست می دهند. این حکایت از خطر پایداری دارد که در زندگی روزمره ساکنان این منطقه وجود دارد.
در طول ۱۰۰ سال گذشته، زلزله های قوی در جهان بخصوص این منطقه رخ داده است که صدها هزار نفر را کشته و میلیاردها دلار خسارت به بار آورده است. زلزله ارتعاش سطح زمین و لرزش هایی است که در نتیجه حرکت صفحات تکتونیکی رخ می دهد.
کشورهایی که کمترین تولید ناخالص داخلی را دارند، مانند قرقیزستان و تاجیکستان، زیان ناشی از زلزله را بسیار شدیدتر احساس می کنند. سالانه فقط خسارت زلزله در قرقیزستان ۷۲ میلیون و ۴۰۰ هزار دلار است در حالی که این کشور توانایی پوشش حداقل نیمی از خسارات را هم ندارد. دولت قرقیزستان برای جلوگیری از بلایای طبیعی، سالانه ۴۰۰ میلیون سوم (۴.۷ میلیون دلار) بودجه اختصاص می دهد.
در مطالعه بانک جهانی “پروفایل ریسک کشور برای سیل و زلزله” (۲۰۱۵)، محدوده تولید ناخالص داخلی پیش بینی شده بر اساس انتخاب شرایط آب و هوایی و سناریوهای اجتماعی-اقتصادی برای سال ۲۰۸۰ زیان بیشتری را نشان می دهد. بنابراین گزارش، اگر این کشور در سال ۲۰۱۵ زلزله ای با دوره بازگشت ۲۵۰ ساله را تجربه می کرد، خسارت وارده به تولید ناخالص داخلی به ۴ میلیارد دلار می رسید.
قرقیزستان از نظر تعداد زمین لرزه های روزانه با ۳۰۰ مورد رتبه اول را دارد و در طول سال حدود ۱۳۰۰۰ مورد زمین لرزه رخ می دهد. بیشترین خطرات تخریب و تلفات انسانی ناشی از زمین لرزه های ۷.۳تا ۷.۵ ریشتری می تواند در مناطق واقع در منطقه نفوذ فرغانه و گسل های ایسیک آتا باشد.
خطرناک ترین منطقه از نظر لرزه ای دره آلای در جنوب قرقیزستان است – که توسط دو سیستم کوهستانی – پامیر و تان شان – احاطه شده است. منطقه خطرناک دیگر منطقه ایسیک کول است که بخشی از زون شمال تین شان و گسل فرغانه جنوبی است.
ثبت زمین لرزه ها با ابزارهای علمی در حدود سال ۱۹۰۰ آغاز شد. در حال حاضر پیش بینی دقیق زلزله غیرممکن است. روش هایی برای تشخیص تغییرات در فعالیت های لرزه ای و تغییر شکل ها در پوسته زمین وجود دارد که ممکن است نشان دهنده افزایش احتمال وقوع زلزله باشد، اما این روش ها نمی توانند زمان و مکان دقیق را مشخص کنند.
شناخت فراوانی زلزله ها و خطرناک ترین مناطق این امکان را فراهم می کند تا از مناطقی که بیشترین خطر را دارند دوری، کیفیت ساخت و ساز را با دقت بیشتری کنترل کرد، به ویژه با جزئیات بیشتر. تأسیسات حیاتی مانند سدهای بزرگ، نیروگاه ها، نهادهای اجتماعی مانند بیمارستان ها و مدارس،
