نتیجه معکوس نشست «العقبه» و مشروعیت بخشی به مقاومت فلسطین

به گزارش ایسنا، عبدالباری عطوان، تحلیل‌گر مشهور عرب و سردبیر روزنامه رأی الیوم در یادداشتی درباره تحولات اخیر اراضی اشغالی در سایه برگزاری نشست پنج‌جانبه «العقبه» میان تشکیلات خودگردان فلسطین، رژیم صهیونیستی، اردن، مصر و آمریکا نوشت: تشدید عملیات‌های شهادت طلبانه نیروهای مقاومت در کرانه باختری نه تنها اجلاس امنیتی پنج جانبه العقبه و توطئه‌ آن برای نابودی انتفاضه مسلحانه را ناکام گذاشت، بلکه ثابت کرد؛ کسانی که سرنوشت ملت فلسطین را رقم می‌زنند، کسانی نیستند که در راستای اجرای دستورات «معلم بزرگ» یعنی آمریکا در نشست شرکت کردند، بلکه عامل تعیین کننده خون شهدا و جوانان مجروح از گروه‌ها و گردان‌های عرین الأسود، نابلس، بلاطه و جنین و همچنین اسرا و خانه‌های سوخته آنها هستند.

اینها هستند که حرف اول و آخر را می‌زنند و شاید با تشدید عملیات‌ و مقابله با شهرک نشینان تروریست در نابلس، اریحا، قدس، الخلیل، جنین و به زودی در طولکرم، می‌خواهند همه معادلات میدانی، اعم از سیاسی و امنیتی را تغییر دهند و خط بُطلانی را روی رهبری و قدرت رام الله (تشکیلات خودگردان) بکشند.

نشست پنج‌جانبه العقبه نتوانست بیشتر از چند ساعت تصمیمات و توافقاتش را حفظ کند و با این حال دستاوردهای بزرگی را به همراه داشت، این دستاوردها توقف انفجار اوضاع، برقراری آرامش و نجات کابینه فاشیست اسرائیل طبق برنامه ریزی این نشست نبود، بلکه دستاورد آن تشدید مقاومت و مشروعیت بخشی به آن، افزایش حمایت از آن، افشای تروریسم شهرک نشینان و بازگرداندن مساله عادلانه فلسطین به راس توجه افکار عمومی عربی و بین‌المللی بود.

زمانی که «ایتامار بن گویر»، وزیر امنیت داخلی اسرائیل می‌گوید توافقات نشست العقبه در همانجا می‌ماند و از اردن خارج نخواهد شد و همچنین الی کوهن، وزیر خارجه رژیم اشغالگر نیز تاکید می‌کند که عملیات ساخت و ساز و برپایی شهرک‌ها در کرانه باختری با همان سرعت ادامه می‌یابد و متوقف نخواهد شد، این یک سیلی محکم، توهین آمیز و تحقیرآمیز به عرب‌های شرکت کننده در آن (نشست العقبه) و افتادن نقاب از نقش مشکوک آنها در این توطئه است، ما هیچ یک از آنها را مستثنا نمی‌کنیم، به ویژه اینکه برخی شور و شوق این را دارند که ارتشی از خائنان را استخدام کنند، آنها را آموزش دهند و مسلح کنند تا برادران خود در مقاومت را بکشند و با این اقدام از شهرک نشینان محافظت کنند.

خون شهدا، گلوله‌های تفنگ آنها، کوکتل‌ مولوتف‌های آتش زا که جای سنگ‌ها را گرفته و وارد روند مقابله با خودروهای زرهی رژیم اشغالگر و آتش زدن آنها شده‌اند در کنار تشدید رقابت جوانان خشمگین وطن پرست برای شهادت، همه اینها عوامل و اهرم فشاری بودند که لکنت زبان ند پرایس، سخنگوی وزارت خارجه آمریکا را درمان کرد و وی را برای نخستین بار ناگزیر به محکوم کردن حملات شهرک نشینان تروریست به شهرک «حواره» در نابلس و درخواست از کابینه دولت رژیم اشغالگر برای مجازات عاملان و پرداخت خسارت به فلسطینی‌های متضرر کرد.

شاید برخی که پرچم‌های تسلیم را در پوشش خِرد، تدبیر و اعتدال به اهتزاز در می‌آورند، اینگونه استدلال کنند که با توجه به عقب نشینی برخی کشورهای درگیر با اسرائیل و امضای توافق‌های مسموم عادی سازی، تغییر قابل توجهی در موازنه قوا به وجود آمده است که به نفع فلسطینی‌های بی‌دفاع نیست. این درست است، اما آیا موازنه قوا به نفع «نلسون ماندلا» و حزبش بود زمانی که پرچم مقاومت را به دوش کشیدند و به میدان رفتند؟ یا به نفع «شارل دوگل» در فرانسه زمانی که تصمیم به مقابله با اشغالگر متجاوز گرفت؟ یا «جورج واشنگتن» در آمریکا و «مهاتما گاندی» در هند؟ فهرست این افراد بلند است.

مقاومتی که نشست العقبه را ناکام گذاشت، اجلاس دوم النقب را دفن خواهد کرد و قراردادهای صلح موسوم به «ابراهیم» را با کمک ملت‌های عرب به آتش خواهد کشید، قدرت خود را نه از تعداد صهیونیست‌های کشته شده، بلکه از تأثیرات روحی و معنوی آن بر شهرک نشینان اشغالگر، عمیق‌تر شدن وضعیت تفرقه و شکاف در میان آنها، سلب امنیت و ثبات از آنها و نگرانی از آینده فرزندانشان می‌گیرد که در نهایت منجر به از بین رفتن پایه‌های بقای رژیم و فروپاشی پروژه‌ صهیونیست‌ها می‌شود.

وقتی آتش‌های برافروخته شده در خانه‌های مردم‌مان در شهرک حواره نابلس و ماشین‌های سوخته‌شده‌شان به دست تروریست‌های شهرک نشین به‌ویژه رخ دادن آن در سایه افکار حکومت‌های عرب و همدستی بین‌المللی با قاتلان را می‌بینیم، احساس غم و درد می‌کنیم؛ اما ملت‌هایی که به پیروزی ایمان دارند، نه از سرنوشت خود فرار می‌کنند و نه تسلیم دشمنان خود می‌شوند؛ چراکه تسلیم شدن در مرام آنها نیست و مقاومت برجسته‌ترین عنوان در میراث تاریخی آنهاست.