سایت خبری و تحلیلی “ناخ دنک زایتن” آلمان در در یادداشتی تحت عنوان «کنفرانس امنیتی مونیخ- محلی برای سیاست کاری نمادین؟»، نقدی بر عدم دعوت از ایران در این کنفرانس سالانه منتشر کرده و می‌نویسد که یک کنفرانس امنیتی با سابقه‌ای طولانی، همانند کنفرانس امنیتی مونیخ جای مناسبی برای «سیاست کاری‌های نمادین» نیست.
این یادداشت در نقدی بیان می‌کند: «کنفرانس امنیتی مونیخ در این روزها و به ویژه در شرایط حساس کنونی، در حال از دست دادن فرصت برای اثبات خود به عنوان یک فُروم بین‌المللی پیشرو در بحث در خصوص مسائل امنیتی برای دستیابی به صلح در جهان است.»
این سایت خبری و تحلیلی ادامه می‌دهد: «به طور سنتی این رویداد می‌بایست بحران‌های بین‌المللی همانند جنگ اوکراین و یا موضوعات بین‌المللی مهم مانند احیای برجام که در آن رفع تحریم‌ها در قبال نظارت بر برنامه اتمی ایران مدنظر قرار گرفته شده است را در یک فضای باز و در مسیر حل و فصل، در قالب گفتگو به بحث و تبادل نظر بگذارد، اما اکنون شاهد آن هستیم که از روسیه و ایران اصلا دعوت به عمل نمی‌آید.»
در این یادداشت ضمن تاکید بر اینکه کنفرانس امنیتی مونیخ جای سیاسی کاری نمادین نیست، نحوه دعوت از افراد برای شرکت در این کفرانس را خارج از عرف دیپلماتیک می‌داند: «برخلاف یک مراسم دیپلماتیک که در آن بنا به خواسته میزبان، دعوت‌هایی شخصی ارسال و یا مهمانانی با دلایلی مشخص و طبیعتا خارج از عرف دیپلماتیک از لیست به اصطلاح خط می‌خورند، تا از این طریق یک حرکت نمادین از سوی میزبان صورت پذیرفته باشد. یک کنفرانس امنیتی با سابقه‌ای طولانی، همانند کنفرانس امنیتی مونیخ جای مناسبی برای «سیاست کاری‌های نمادین» نیست.»
نگارنده همچنین می‌افزاید: «با پس گرفتن دعوت از مهمانانی خاص نه تنها وجهه این کنفراس در صحنه بین الملل دچار آسیبی جدی می‌شود، بلکه «فرهنگ بحث و جدل» که از نمادهای نظام سیاسی در آلمان محسوب می‌شود نیز زیر سؤال می‌رود.»
این یادداشت ادامه می‌دهد: «آنچه از “هتل بایریشر هوف” انتظار می‌رود یک بحث و گفتگوی جدی میان مواضع مختلف موجود در دنیای سیاست خارجی است، به ویژه رویارویی با مواضع آن کشورهایی که بخش بزرگی از راه حل را در چالش‌های امنیتی کنونی در سیاست جهانی، شکل می‌دهند. اینکه با این رفتار دیدگاه واقع بینانه در برخورد با آنچه در جهان می‌گذرد، کاملاً مغفول می‌ماند، بسیار دلسرد کننده است.»
این سایت خبری و تحلیلی ضمن اشاره به عدم بی‌طرفی این کنفرانس، بیان می‌کند که نشست امسال این کنفرانس بیشتر شبیه به یک نشست سالانه یک حزب است: «کنفرانس امنیتی مونیخ هیچگاه بی‌طرف نبوده و همواره نام «فراآتلانتیک» را با خود به همراه داشته، اما با این وجود اغلب در این کنفرانس پلتفرمی برای مباحث جدی در اختیار نمایندگان کشورهای مختلف قرار می‌گرفته است. اما این بار، رویداد امسال بیشتر شبیه نشست‌های سالانه یک حزب است که در آن اغلب حضار و مدعوین کم و بیش یک نظر مشابه را نمایندگی می‌کنند و قرار است از این فرصت برای نمایش انسجام خود استفاده کنند، انسجامی که در حال حاضر و در رقابت سیستمی امروز، از سوی صحنه گردانان ضروری تلقی شده است.»
“ناخ دنک زایتن” همچنین تاکید می‌کند: «این مسئله بی‌شک به عمیق‌تر شدن دوقطبی در جهان سیاست خارجی می‌انجامد و نمی‌تواند جلوه‌ای از فضای جهان کنونی که در آن صلح بیش از هر زمانی متزلزل شده است، باشد.»
این یادداشت همچنین بیان می‌کند که با مواضع ضد ایرانی و روسی اخیر آلمان چنین سیاستی هم محتمل بود: «با نگاه به موضع نقادانه‌ای که سیاست خارجی آلمان در ماه‌های اخیر در قبال ایران و روسیه از خود نشان داده است، قبل از بروز این حرکت هم بسیار محتمل بود که مدیران کنفرانس امنیتی مونیخ، متأثر از سیاست رسمی یادشده، این دو کشور را کنار بگذارند. اگرچه طرف ایرانی نیز به احتمال فراوان، وقوع این رفتار را بسیار محتمل می‌دانسته است، اما علی الظاهر باز هم کورسوی امیدی برای پیروزی دیپلماسی وجود داشته است.»
این سایت خبری و تحلیلی ادامه می‌دهد: «از سر طنز می‌توان اینگونه گفت: هوشمندانه‌تر و در عین حال دیپلماتیک‌تر این بود که برگزار کنندگان، تنها ساعاتی قبل از شروع کنفرانس، دعوت خود را پس می‌گرفتند و آن‌ها را از لیست کنار می‌گذاشتند. در این صورت سیاست کاری نمادین شان کامل‌تر می‌بود!»
این یادداشت تاکید می‌کند که با وجود این شرایط این کنفرانس تبدیل به یک صحنه نمایش تک بعدی می‌شود: «اکنون این خطر جدی وجود دارد که دیگر هیچ مانعی در مقابل افراد پشت پرده این تصمیم برای تبدیل این کنفرانس به صحنه نمایش تک بعدی، استدلال‌های یکسویه و کف و سوت برای یکدیگر، وجود ندارد.»
همچنین با اشاره به گزارش این کنفرانس بیان می‌کند: «گزارش 2023 کنفرانس امنیتی مونیخ نیز به وضوح بیانگر تناقضات غرب است. از طرفی اینگونه القا می‌گردد که به دنبال خلع سلاح (هسته‌ای) هستیم، ولی همزمان در راستای سیاست های «چرخش دوران» تسلیح گسترده‌ای صورت می‌پذیرد و از این موضوع ابراز خوشحالی می‌گردد که «قدرت‌های اتمی دموکراتیک» در شرایط کنونی اهتمام خود بر بازدارندگی هسته‌ای را مورد تاکید قرار می‌دهند. این موارد تناقضاتی هستند که واقعیت امروز را شکل داده و بسیاری را در دنیای امروز، به یافتن مسیرهای جایگزین ترغیب کرده‌اند.»
در این یاداشت ضمن اشاره به سیاست خودبرتربین دموکراسی غربی، تاکید می‌شود که خارج کردن لیست مهمانان این کنفرانس به عنوان یک خود انزوایی از ترس روبه‌رو شدن با واقعیت‌ها تعبیر می‌شود: «اینکه از یک نظام ارزشی خاص از این طریق استفاده ابزاری شود که تعهد به معیارهای خود آن نظام تنها در صورت برآورده شدن منافع صورت پذیرد، نیز واقعیتی است که روز به روز بیشتر کنجکاوی افکار عمومی را بر می‌انگیزد. کشورهایی نظیر ایران در چنین فضایی به دنبال یک سیاست خارجی پویا هستند تا بتوانند به وسیله آن از خود در مقابل سیاست تحریمی چندین ساله دفاع کنند، سیاستی که برگرفته از خودبرتربینی «دموکراسی غرب» است. دیدار رسمی رئیس جمهور ایران از چین در این هفته خود نشانه و اشاره‌ای است به همین موضوع. لذا می‌توان از این رفتار، یعنی خارج کردن از لیست مهمانان کنفرانس امنیتی مونیخ، به عنوان یک خودانزوایی از ترس روبه‌روشدن با این واقعیت‌ها تعبیر کرد.»
این یادداشت در آخر تاکید می‌کند: «بدون دیپلماسی و گفتگو و با سلاح و تحریم بیشتر که صدالبته هرگز مسائل امنیتی حل شدنی نیستند، امنیت از طریق گفتگو و نه از طریق سیاست کاری‌های نمادین محقق می‌گردد.»
