روزنامه لوموند فرانسه نوشت که عملیات نظامی آمریکا در عراق در سال ۲۰۰۳ از ویرانگرترین عملیات‌ها برای خاورمیانه بود.
روزنامه لوموند فرانسه در مقاله‌ای از جیل باری نوشت: «ما درباره جنگ روسیه در اوکراین صحبت نمی‌کنیم بلکه درباره جنگ آمریکا در عراق در سال ۲۰۰۳ صحبت می‌کنیم که هیچ کسی به سالروز این جنگ در ۲۰ مارس توجه نخواهد کرد. بعد از ۲۰ سال همچنان پس لرزه‌های این زلزله ژئوسیاسی احساس می‌شود. حمله به عراق سرآغازی برای مداخله غرب بود.
زندان گوانتانامو یکی از بازمانده‌های زورگویی آمریکا است. این زندان آمریکا را به سمت زیرپا گذاشتن ساده‌ترین اصول قوانین بین‌المللی رهبری کرد. با اینکه دو زندانی جدید ۲۴ فوریه بعد از دو دهه آزاد شده و به پاکستان بازگشتند؛ اما هنوز ۳۲ زندانی دیگر در گوانتانامو هستند و در سایه مخالفت جمهوری‌خواهان در کنگره احتمال بسته شدن آن وجود ندارد. پس چگونه ممکن است واشنگتن از دشمنانش بخواهد به حقوق بشر احترام بگذارند درحالی که بعد از بیش از دو دهه این وحشی‌گری ادامه دارد؟
این مساله به وضعیت بی‌اعتمادی که امروزه درباره آن صحبت می‌شود دامن می‌زند. نباید رأی گیری اخیر در مجمع عمومی سازمان ملل و درخواست اکثریت کشورها برای توقف عملیات و عقب نشینی فوری نیروهای روسی از اوکراین ما را گمراه کند. با وجود اینکه ۳۲ کشور رأی ممتنع دادند؛ اما گزافه گویی است اگر بگوییم آغازی برای کاهش این دودستگی میان غرب و بقیه جهان وجود دارد. به ویژه اینکه این کشورها کشورهای معتبری مثل آفریقای جنوبی، چین و هند هستند که به روسیه قدرت دور زدن تحریم‌های غرب را می‌دهند.
با اینکه برخی کشورها در سازمان ملل علیه روسیه رأی مثبت می‌دهند؛ اما پایبندی واضحی هم به مواضع غرب ندارند. به عنوان مثال آرژانتین، برزیل و شیلی با اینکه قطعنامه سازمان ملل علیه روسیه را تأیید کردند، اما از ارائه هرگونه کمک نظامی به اوکراین خودداری کردند. سفر اخیر اولاف شولتس، صدراعظم آلمان به این سه کشور هیچ سودی نداشت. موضع برزیل دلیلی بر بی‌اعتمادی است.
با وجود محاسبات اشتباهی که ولادیمیر پوتین، رئیس جمهوری روسیه را به حمله به اوکراین کشاند، انزوای پوتین صرفا آرزو است. درحالی که حضور فرانسه در آفریقا جای سؤال دارد، امانوئل ماکرون، رئیس جمهوری فرانسه باید با جدیت برای بسیج کردن سه مورد از کشورهایی که رأی ممتنع دادند، تلاش کند. وی باید این اقدام را از طریق سفر امروز (چهارشنبه) خود به آفریقا که شامل گابن، آنگولا و کنگو است، انجام دهد. شکست‌های فرانسه همواره با پیشروی روسیه همراه بوده است.
آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل که اظهارات زیادی از وی شنیده نمی‌شود به این دلیل که نظام بین‌المللی که وی نماینده آن است به نظر می‌رسد بازیچه‌ای در دست غربی‌هاست، در نشست داووس در ماه ژانویه نسبت به پیامد عدم درک خشم کشورهای جنوب از کشورهای ثروتمند هشدار داد.
وی به خودخواهی کشورهای ثروتمند طی بحران کرونا و تأثیر تورم که بیشتر مواقع به خاطر جنگ اروپا علیه کشورهای شکننده ایجاد شده، اشاره کرد.
برای غرب بدترین آسیب جنگ اوکراین زمانی است که آمریکا درس می‌دهد. نه اینکه الگوی خوبی را ارائه کند بلکه این درس خوار شمردن اصول اساسی و عزم و اراده برای تحریف آن در راستای منافع ملی خود است. اکنون زمان دفن نهایی بدترین نظام بین‌المللی رسیده است.
