نشستی با عنوان «بررسی امنیت سایبری به‌مثابه چالشی در حال توسعه برای امنیت جهانی» از امروز، دوشنبه در ژوهانسبورگ، بزرگترین شهر آفریقای جنوبی آغاز به کار کرده است و دبیر شورای عالی امنیت ملی کشورمان که برای شرکت در اجلاس بریکس به آن کشور سفر کرده است، در نشست حضور دارد.
سید مرتضی موسویان، رئیس مرکز توسعه فناوری اطلاعات و رسانه‌های دیجیتال درباره سفر علی‌اکبر احمدیان، نماینده مقام معظم رهبری و دبیر شورای عالی امنیت ملی به آفریقای جنوبی برای شرکت در نشست دبیران و مشاوران امنیت ملی دوستان بریکس به «راهبرد معاصر» گفت: از مهم‌ترین موارد هزاره سوم که کشورها در جایگاه حکمرانی با آن مواجه هستند، امنیت سایبری است؛ به این معنا که همزمان با مهاجرت انسان ها به زیست بوم جدیدی که تمامی قوانین و مقررات آن با زیست بوم سنتی متفاوت است، باید راهبردهای درست و اصولی برای زندگی در زیست بوم جدید طراحی شود، زیرا آنچه دست برتر را برای کشورهای برخوردار فراهم می کند، پیشبرد پروژه های مختلف در زمینه کنترل در همه ابعاد در فضای جامعه شبکه ای است.
وی افزود: وقتی معاون اول رئیس جمهور وقت آمریکا اعلام کرد، آمريکا شبکه ملی خود را راه اندازی کرده و مایل است در این زمینه به مردم سرویس هایی ارائه دهد تا سرویس های دنیای مجازی ارتقا یابد، شاید ابتدا حاکمان آمریکایی نخواستند این موضوع را جهانی کنند و بیشتر به‌دنبال بومی سازی شبکه های فضای مجازی خود بودند.
رئیس مرکز توسعه فناوری اطلاعات و رسانه‌های دیجیتال عنوان کرد: بعد از گذشت یک سال از آن زمان، در نشست«ITU» در ژاپن، آمریکایی ها تصریح کردند برای آمریکا شبکه ملی اینترنتی راه اندازی کرده اند. این موضوع تا زمانی که چین شبکه ملی مستقل خود را راه اندازی نکرده بود، ادامه داشت؛ اما از زمانی که چین شبکه ملی خود را راه اندازی کرد، بسیاری از کشورهای دنیا به این سمت حرکت کردند.
موسویان گفت: چین پس از سال 2005 میلادی در نشستی در تونس که همه کشورهای عضو اتحادیه اروپا و و رئیس وقت سازمان ملل متحد حضور داشتند، راه‌اندازی شبکه ملی خود را مطرح کرد تا مانع از انحصار آمریکا شود و قیمومیت دستیابی به اینترنت و امنیت سایبری را به سازمان ملل متحد منتقل کند، اما آمریکا با ترفندهای بسیار ظریفی از تقاضایی که از سوی همه کشورهای جهان انجام شده بود، شانه خالی کرد. از آن سال به بعد چاره ای باقی نماند جز اینکه کشورها شبکه ملی خود را ایجاد کنند.
رئیس مرکز توسعه فناوری اطلاعات و رسانه‌های دیجیتال تصریح کرد: دومین کشوری که بعد از چین شبکه ملی خود را ایجاد کرد، روسیه بود. ایران نیز جزو کشورهایی به شمار می رود که بعد از روسیه عزم کرد شبکه ملی اینترنتی خود را داشته باشد، هرچند پروژه در دستور کار قرار گرفت، اما کامل نیست؛ یعنی زمانی می توان گفت تکمیل شده که امنیت سایبری را همزمان با باز گذاشتن گیت وی ها بتوان ایجاد کرد.
استاد ارتباطات گفت: این موضوع از سوی دست‌اندرکاران باید بسیار جدی گرفته شود، زیرا نیاز مبرم و ضروری برای کشور است. امروز همه دنیا در این حوزه احساس نیاز می کنند، بنابراین انتظار می رود ناظران بر مرکز ملی فضای مجازی «ICT» دائم روند رو به جلوی این پروژه را پایش و کامل کنند، زیرا کشورهای اروپایی نیز در این موضوع بسیار فعال هستند.
وی درباره نگرانی کشورهای غربی از تسلط آمریکا بر آن‌ها به‌وسیله دنیای اینترنت عنوان کرد: بعد از اینکه دو بار آنگلا مرکل، صدراعظم سابق آلمان اعلام کرد به‌وسیله آمریکا در بستر فیس‌بوک محاصره شده و حتی امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه و پیش از این شخصیت ها، ترزا می نخست وزیر وقت انگلیس اعلام کرد برای این موضوع باید راهبردی اساسی اندیشید، شاهدیم فرانسه سه سال است پروژه شبکه ملی خود را پیش می برد، شبکه ای که اطمینان دارم به اتحادیه اروپا گسترش می یابد.
رئیس مرکز توسعه فناوری اطلاعات و رسانه‌های دیجیتال با ارائه چند راهکار برای ایجاد امنیت سایبری در کشور گفت: به نظر می‌آید نمایندگان ایران در آفریقای جنوبی باید این پیشنهاد را مطرح کنند، کشورهای همسو شبکه های بین کشوری ایجاد کنند. به عنوان نمونه، ایران به عنوان عضو سازمان همکاری شانگهای و بریکس می تواند راهبری ایجاد شبکه بین کشوری را در کشورهای عضو شانگهای برعهده بگیرد تا مانع بلندپروازی‌های آمریکا در زمینه حکمرانی جهان در بستر شبکه بین المللی اینترنت شود.
وی توضیح داد: یکی از موارد اصلی در دیپلماسی سایبری میان کشورها این است ارتباط میان کشوری را افزایش دهند تا از زعامت آمریکا بکاهند و امنیتی که میان دو یا چند کشور با توجه به دسترسی هایی که ایجاد و سرورهایی که میان خود تعریف می کنند، ارتباطات را بازتعریف کنند.
استاد ارتباطات تصریح کرد: اگر این پیشنهاد عملیاتی شود، دنیای جدیدی را شکل خواهند داد که کشورهای مختلف در عین تعهد به جامعه شبکه ای، دارای مرزهایی برای خود باشند و این مرزها امنیت سایبری کشورها را تضمین کند، بنابراین پیشنهاد می شود شبکه های ملی گسترش یابند، به صورتی که بتوان به تدریج از مراجعه به سرورهایی که در آمریکا قرار دارند، بی نیاز شد؛ موضوعی که به امنیت بیشتری در فضای سایبری کشورها ازجمله ایران منجر می شود.
